...αόρατο παστέλι...

...σας έχει τύχει ποτέ?

να νοιώσετε αόρατοι; να μη φαίνεστε; να περάσετε εντελώς απαρατήρητοι;

μου συνέβη πρόσφατα ...είναι ένα πραγματικά σοκαριστικό αλλά και συγχρόνως εντυπωσιακό συναίσθημα...

σοκαριστικό γιατί αν σαν και εμένα είστε ή έστω υπήρξατε ένα ικανοποιητικά κοινωνικό άτομο...το να μη φαίνεσαι ξαφνικά δημιουργεί ένα "άλφα" και δε διστάζω να πω και "βήτα" σοκ!

εντυπωσιακό γιατί ένα απλό "φτύσιμο" μπορεί να σου δημιουργήσει έναν καταιγισμό συναισθημάτων τα οποία αναφέρω παρακάτω:

Τα "διασκεδαστικά" συναισθήματα όπως η άρνηση..."μπα...η ιδέα μου είναι - δεν μπορεί να μη με είδε/αν ... κλπ κλπ"...και η επιθυμία για αυτοκριτική, εδώ γεννιέται το πρώτο "γιατί¨...δειλό και διστακτικό "μήπως έκανα κάτι; πείραξα κανέναν; μήπως αδιαφορεί/ουν ηθελημένα για να μου δείξουν την δυσαρέσκειά του/τους;"

Ακολουθούν τα "άσχημα" συναισθήματα όπως η απογοήτευση και η υπερβολή! αυτά τα δύο συνήθως συνδυάζονται γιατί όταν ο άνθρωπος απογοητεύεται έχει την τάση να υπερβάλει...και πως να το πω; να το παίρνει κατάκαρδα...ένα "γιατί" παραπονιάρικο αυτή την φορά κάνει την εμφάνιση του, κάθετε στον σβέρκο μας και δίνει το σήμα στους δακρυγόνους αδένες να ενεργοποιηθούν.

Συνήθως μετά από όλα αυτά έρχεται το συναίσθημα του "θυμού"...(εδώ το γιατί παύει να είναι μόνο του και έρχεται παρέα με ένα "γκρρρρρ")
Θα μείνω σε αυτό το συναίσθημα για 10 ακόμη λεπτάκια μέχρι να τελειώσω αυτό το post, να πω δύο λογάκια "αφιερωμένα" (και ας μη τα διαβάσουν ποτέ αυτοί στους οποίους απευθύνονται) ...μετά θα ακολουθήσει ο εγωισμός και η αυτοσυντήρηση, και θα ξεχάσω και το "φτύσιμο" και ούτε θα ξαναασχοληθώ μαζί του/τους.

"Λυπάμαι ...λυπάμαι που σας έδωσα την ευκαιρία να με "φτύσετε"...θα φροντίσω να μη ξανασυμβεί.

Όπως λέει και γνωστό άσμα "σε όποιους αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε"!

Δεν μου αρέσει να είμαι "αόρατη" ... το πιο σωστό ίσως είναι να σας "φτύσω" με την σειρά μου και εγώ!

(έτσι για να νοιώσετε πως είναι όταν πέφτουν ψιχάλες ενώ έξω δεν βρέχει! :) )

...πάμε σαν άλλοτε...

O σοφός λαός λέει ότι "κάθε αρχή είναι και δύσκολη" ....

όταν όμως "η αρχή είναι το ήμισυ του παντός" ... και εσύ το θέλεις το παν ;)... τότε ξεκινάς και ο Θεός βοηθός!...(εδώ κολλάει η άλλη σοφή λαϊκή ρήση που λέει "ο άνθρωπος ότι μπορεί κι ο Θεός ότι θέλει"...)

Zυγίζεις λοιπόν καλά όλα τα παραπάνω, παίρνεις βαθιά ανάσα, και ξεκινάς!

Μετά από κάθε αρχή ακολουθεί η "μέση"...

Εδώ αρχίζουν και δυσκολεύουν τα πράγματα...στο στάδιο αυτό αρχίζουν οι αμφιβολίες..."όποιος θέλει τα πολλά χάνει και τα λίγα"..."όποιος βιάζεται σκοντάφτει" ... "όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια Ο ΘΕΟΣ γελάει!!!" ... "όποιος μπλέκει με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες" ... κοκ

Είσαι όμως εκ φύσεως αισιόδοξος άνθρωπος ... ξαναπαίρνεις βαθιά ανάσα (γιατί εδώ που έφτασες που να γυρίζεις πίσω ...και προχωράς έχοντας στο μυαλό σου τα εξής, "'όποιος φυλάει τα ρούχα του, του μένουν τα μισά", "ότι γράφει δεν ξεγράφει (κοινώς ότι είναι να γίνει θα γίνει άρα ποιος ο λόγος να αγχώνεσαι;)", "ό,τι βρέξει ας κατεβάσει" ...

Κάθε αρχή έχει και ένα τέλος .... κάποιες φορές το επιθυμητό :) ... κάποιες άλλες δυστυχώς ανεπιθύμητο... :(

...ας ευχηθούμε να είναι το επιθυμητό!

τα μωρά τα φέρνει...ο γλάρος?

αναρωτιέμαι...

...οι έρευνες λένε ότι περίπου 1 στα 5 ζευγάρια στην Ελλάδα αντιμετωπίζουν πρόβλημα γονιμότητας...

από ότι φαίνεται ο πελαργός είναι εντελώς αναξιόπιστο πτηνό...

μήπως λοιπόν πρέπει να απευθυνθούμε σε άλλο πτηνό;

μήπως ο γλάρος θα μπορούσε να ανταπεξέλθει καλύτερα στον ρόλο αυτό;
αναφέρω τον γλάρο όχι τυχαία, είχα μία συζήτηση και αναφέρθηκε λανθασμένα ο γλάρος στην θέση του πελαργού...αυτό το λάθος λοιπόν με έβαλε σε σκέψεις...

Κάθισα λοιπόν και το έψαξα το θέμα και διάβασα ότι ο γλάρος χαρακτηρίζεται από οξεία όραση και ακοή!
Ίσως καταφέρει λοιπόν να "ακούσει" τις προσευχές όλων εκείνων που ζητούν απελπισμένα ένα μωράκι! Όχι σαν τον πελαργό που έχει "επιλεκτική" ακοή και κάνει διακρίσεις! Ίσως μπορέσει να "δει" πιο σωστά τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει, να μη τα παρατάει από εδώ και από εκεί, σε αγκαλιές που τα κακομεταχειρίζονται και τα βασανίζουν, αλλά σε αγκαλιές που τα περιμένουν με προσμονή για να τους δώσουν αγάπη...

Ίσως πάλι να λέω χαζομάρες και όλα να γίνονται για κάποιο λόγο...

περιμένω τις απόψεις σας!

τι θέλω λοιπόν εδώ?

Πάντα μου άρεσε η ιδέα ενός ημερολογίου...δυστυχώς δεν κατάφερα ποτέ να φανώ συνεπής απέναντι σε αυτόν τον ρομαντικό τρόπο ψυχανάλυσης.

Πρόσφατα εν μέσω αναζήτησης του πτυχίου μου, το οποίο σημειωτέον ακόμη αγνοείται, ανακάλυψα ένα ημερολόγιο της εφηβικής μου ηλικίας...ξεχασμένο σε μία κούτα από την μετακόμιση…

Το άνοιξα με προσμονή…ήθελα να θυμηθώ τις νεανικές μου ανησυχίες και ως μεγαλύτερη και πιο σοφή μετά από δέκα και κάτι ψηλά χρόνια να μαλώσω τον νεανικό μου εαυτό για όλα εκείνα τα ασήμαντα προβλήματα που τότε φαίνονταν βουνό κλπ κλπ…με απογοήτευση λοιπόν διαπίστωσα ότι είχα μόνο μία καταχώρηση...

Αποφάσισα λοιπόν να ξεκινήσω ένα καινούργιο ημερολόγιο…ηλεκτρονικό αυτή την φορά…και να’μαι!

...για όσους με ξέρετε, και από την καλή και από την ανάποδη, οι συστάσεις είναι περιττές! περάστε, καθίστε, σερβιριστείτε, πείτε και καμιά κουβεντούλα να μη μονολογώ!

Μη ντρέπεστε λοιπόν - κοπιάστε!

...για όσους δεν με ξέρετε...περισσότερα εν καιρώ!